Ogólnie to Stępniewskiego poleciła mi moja okulistka. Już raz u niego byłam, po skończeniu 18 lat. Wtedy faktycznie badała mnie jego żona, też okulistka. I orzekła, że nie można podnosić powieki bo nie ma łez. Doktor na to przystał i stwierdził, że może podnieść po usunięciu oka. Tak samo powiedzieli mi okuliści w Bytomiu. Ostatnio temat podnoszenia powieki powrócił (w związku ze studiowaniem w Szczecinie- jeżdżenie tramwajami, autobusami etc.- mam już dość głupich spojrzeń ludzi i podśmiewania się nastolatków). Pojechałam do niego, konsultacja pani profesor wyglądała tak: przyjazd, wejście w płaszczu i berecie z bukietem kwiatów w ręku, popatrzenie na mnie i wyrok: nie usuwać oka. O zabiegu doktor mówił, że to 10 minut a jak zaczął to stwierdził, że to bardziej skomplikowany przypadek no i 10 minut przeciągnęło się w 40... Po kazał dzwonić w razie komplikacji. Zadzwoniłam w poniedziałek a on, że jak są problemy to możemy opuścić powiekę, bo ON TO ROBIŁ NA PRÓBĘ. Wczoraj byłam na konsultacji, obejrzał i wysłał na konsultację do pan profesor. Obejrzała jak należy, założyła soczewkę bandażową i przepisała jakieś krople (mam wrażenie, że podrażniają oko...). Nie wiem, jak to się skończy... Moja mama zamiast mnie wspierać to się wkurza, że jak się zaangażuję to już nic innego nie robię... Boi się, że nie zdążę napisać pracy licencjackiej, a na drugim kierunku nie pozaliczam egzaminów. Chciałam dzwonić do dr Haszcza, ale się zastanawiam w związku z dużą odległością, studiami. Nie wiem, co robić. Na razie zapuszczam co pół godziny krople nawilżające i czekam....