Witajcie. To prawda, nawiązuję do tego może już któryś raz, ale bardzo mnie męczy, kiedy oko "ucieka" a ja fatalnie się czuję: jest mi słabo, nie ogarniam wszystkiego wzrokiem, wpadam na przedmioty i trochę tracę równowagę. to pojawia się prawie zawsze gdy chore oko zezuje, robi się jakby troszkę mniejsze. Fakt, czasem wynika to z niewyspania, ale gdy się wyśpię a oko ustawi się względnie prosto czuję się dobrze. Zastanawiam się czy to nie wynika z tego, iż bardzo przeżywam, gdy pojawia się zez, czyli czy nie ma to podłoża psychicznego.

Zaczynam się z tym wszystkim godzić, zaczynam walczyć, akceptować się i próbować żyć jak każdy, ale coś mnie nagle ogranicza i krępuje. Moje oko wygląda raz prawie normalnie (wada niedostrzegalna dla przeciętnego człowieka), a innym razem zez jest ogromny, jeszcze innym mały, z tego względu nie jestem w stanie przyzwyczaić ludzi w swoim otoczeniu do odmiennego wyglądu. Proszę o jakąś radę, o swoje doświadczenia. Jestem naprawdę z tym sama. Okuliści trochę to bagatelizują, ale chyba przy następnej wizycie postawię sprawę na ostrzu noża.

 Pozdrawiam ciepło.

Trudno mi pocieszać się faktem, że nie jestem sama w takiej sytuacji, choć pomaga mi to wziąć się w garść. Widzę, że mamy podobne odczucia i być może w jakimś stopniu mnie rozumiesz. Ja z zezem zaczynam się godzić, oczywiście jeśli wygląda jak typowy zez (czyt. oko lekko ucieka, zbieżnie), wtedy czuję się względnie dobrze i już coraz mniej to przeżywam. Najtrudniej mi jest natomiast gdy oko bardzo mocno "chowa się" i wędruje ku górze, wtedy jest mi jakoś tak słabo i często potykam się o różne przedmioty, jest mi słabo, twarz staje się asymetryczna i jak patrzę na siebie w lustrze to trochę kręci mi się w głowie, więc podejrzewam, że ludziom w "tym" czasie również trudno i niekomfortowo się na mnie patrzy. Mam już wypracowane techniki ustawiania oka, nie zawsze działają, ale dość często. Dziś jest dobrze, oczywiście jak na takie chore oczko. :)  Więc cieszę się tym faktem i nie chcę już martwić i przejmować co będzie.

Nawiązując do Twojej wypowiedzi... Poczucie akceptacji ze strony innych ludzi (przyjaciół, rodziny, partnera) to niesamowite uczucie, które w jakiś sposób daje pewność i pozbawia wątpliwości. 

 Staram się nawet te gorsze dni przeżywać w miarę możliwości dobrze i efektywnie. Już nie zamykam się wtedy na ludzi tak jak kiedyś, ale fakt, że zasłaniam oko, kiedy zezuje, choć pewnie wielu już zauważyło. ;)  Dziś zrezygnowałam z pracy, ponieważ moje złe samopoczucia mogłyby źle wpływać na jakoś pracy. Cóż, znajdę inną, w której będę się spełniać. :)

Wszystkiego dobrego. :)

Wiem, masz rację. Ja naprawdę cieszę się, że widzę prawym okiem, nie daję sobie taryfy ulgowej, tylko, że jestem w takim wieku, w którym estetyka ma dla mnie znaczenie. Oko sobie "lata" jak chce, zero stałości. Najgorsze jak jestem zmęczona, wtedy wpadam na wszystko, ale zaraz....to jest tylko wtedy gdy oko zezuje, więc sama nie wiem czy zmęczenie ma jakieś znaczenie.

Ja się z tym coraz bardziej godzę, ale są tygodnie (maksymalnie 2), że jest względnie dobrze i jestem szczęśliwa i aktywna,po czym pojawia się tydzień (minimalnie 2-3 dni, który jest zły i wtedy przeżywam. Wydaje mi się, że płeć też ma duże znaczenie. To od nas - kobiet oczekuje się reprezentatywnej postawy. 

A co z Twoim okiem Olf? Po co Ci opaska? Poszperam w tematach. ;)

Pozdrawiam :)

Zdaję sobie sprawę, że mam problemy z akceptacją siebie, ale walczę z tym i są postępy. :)  Depresji na pewno nie mam, po prostu się krępuję, bo wiem, że wyglądam niesymetrycznie. Problem jest taki, że ja juz się przyzwyczaję że jest 'prosto' i znowu zaczyna zezować, przyzwyczaję się, a oko się prostuje. :)

Faktycznie może z tym zpch to był chybiony pomysł, miałam 1 gorszy cięższy dzień w pracy i wystraszyłam się, że takie moje złe samopoczucie może się powtarzać.

Na moim profilu podałam nr gg, chętnie poggadam. :)

Witam ponownie! :) 

Ja uczę się siebie akceptować i daję sobie 3+z tej samoakceptacji. Muszę jeszcze popracować i to poprawić. Ludzi się jednak aż tak bardzo mnie nie boją i krępują jak sądziłam! :) Jeśli uda mi się zwalczyć problemy z błędnikiem (taka moja własna diagnoza, byż może nietrafna, zdaję sobie sprawę) to będzie całkiem ok. 

Nie bójcie się poznawać nowych ludzi i wychodzić z inicjatywą, pewność siebie to jeden z najistotniejszych elementów atrakcyjności.:)

Pozdrawiam :)

Prawda jest taka, że raz jest lepiej raz gorzej. Nie zawsze świetnie sobie radzę, wciąż zdarza mi się krępować przed ludźmi. Na szczęście widzę, że takich sytuacji jest coraz mniej. Kto wie, może zaczynam dojrzewać do pewnych spraw? ;)

Pozdrawiam :)

Dawno tutaj nie zaglądałam, jeszcze dawniej nie pisałam.. Aż nie wiem jak zacząć. :) W dalszym ciągu "uciekające" oko mnie krępuję, ale pocieszam się, że za dzień lub dwa to minie i oko będzie ustawione możliwie prosto. Kiedy pojawiają się inne problemy, te wcześniejsze nieco bledną i jakby przestają mieć już tak duże znaczenie.

Pozdrawiam Was serdecznie. :)