Witam,
najpierw przepraszam za długość posta. Chciałem być zwięzły i konkretny. Jednak jak zacząłem go pisać to wszystko zaczęło się ze mnie wylewać, a pomyślałem, że jak zacznę go edytować to może się zdarzyć, że w końcu wcale go nie wyślę…

Do września 2003 roku okuliści kojarzyli mi się tylko z zabawnymi tablicami pełnymi zbitek nic nie znaczących liter i cyfr. Nie dane mi było jednak pozostać w tej błogiej ignorancji.
Jednak kilka tygodni po moich 26 urodzinach zdarzyło się coś, co nie pozwoliło mi w niej dalej tkwić.
W ciągu kilku dni przestałem widzieć na prawe oko. Zaczęło się niewinnie od pojawienia się w polu widzenia czarnych kresek i kształtów, by następnego dnia przekształcić się w zaburzenia percepcji kolorów i widzenia „beczkowatego”, że użyje terminu czysto fotograficznego. Wizyta u lekarza i skierowanie do szpitala. Tam diagnoza guz na nerwie wzrokowym o nieznanej etiologii ( jedyne co dało się ustalić nieinwazyjnie, że niestety był unaczyniowiony). Mój „dziki lokator” miał 7 mm, więc rozpychając się uciskał też na plamkę żółtą, powodując deformację obrazu i „fikuśną” kolorystykę. Kilka następnych dni to zawężenie pola widzenia, później rozpoznawanie tylko światła ( dla ułatwienia kolor ciemno szary) i ciemności ( kolor czarny). W końcu nerw wzrokowy pod wpływem pewnych nacisków odmówił dalszej współpracy :).

W Łodzi profesor Nawrocki powiedział, że on już raczej mi nie pomoże i życzy szczęścia gdzie indziej.
Pojeździłem sobie po Polsce, głównie Wrocław i Kraków, dowiadując się, że oprócz zwykłych klinik okulistycznych są jeszcze kliniki onkologii okulistycznej. W Krakowie miła Pani Profesor powiedziała, że czegoś takiego jeszcze nie widziała i nie da się ustalić czy jest to guz złośliwy czy nie bez ekstrakcji . Zebrała kilku lekarzy, pooglądali sobie mnie , wszyscy nagle stali się diabelsko mili i powiedzieli, że zdecydowanie powinienem u nich zostać, bo to bardzo ciekawy przypadek. Uśmiechnąłem się, powiedziałem, że jak tak mówią to ja się zgadzam, tylko muszę coś wziąć z szatni. Pół godziny później byłem już na dworcu przy kasie biletowej, kupując bilet do Łodzi.

Ponieważ diabli złego nie wezmą, w lipcu 2004 po kolejnym USG oka okazało się, że guz gdzieś zniknął, co potwierdziła zarówno tomografia jak i rezonans. Jednak życie nie znosi próżni. Pojawił się wylew i sączenie. Problemy z ciśnieniem ( rekord 43), bóle. Pomogło wymrażanie naczyń krwionośnych. I tu zaczęły się problemy. Źrenica była i jest cały czas rozszerzona, białko czerwono- różowe + jaskra wtórna.W ciągu tego czasu przyzwyczaiłem się do ślepoty, ale też przyzwyczaiłem się , że nikt poza najbliższymi o niej nie wie. Zaczęły się pytania, które zbywałem tłumacząc, że mam przewlekłe zapalenie spojówki . 
Zresztą chyba nikomu na tym forum nie muszę tłumaczyć jacy są ludzie, i jak dodatkowo działają jeszcze swoje własne kompleksy.
Przez te lata jednak się uodporniłem, przestałem spuszczać wzrok jak rozmawiam z kimś obcym, przestałem się wstydzić.
Polubiłem swoje Ślipie, może zwariowałem, ale tak je nazywam i nie jest to określenie pejoratywne.

Po tym jakże krótkim wstępie :) przejdę do rzeczy. Jak to w życiu sprawy się nieco skomplikowały w ostatnich tygodniach. Ból wrócił i to w całej krasie. Atrofia oka, której zawsze się spodziewałem przyszła trochę wcześniej, niżbym chciał. Skoki ciśnienia, ciągły dyskomfort i okresowe silne bóle.
Po konsultacjach z moją Panią doktor, chyba jestem coraz bardziej skłonny do ostatecznego rozwiązania. Widzicie nawet pisząc szukam jakichś eufemizmów. Bo się cholernie boję, uciekałem od myślenia o tym w ciągu ostatnich lat dosyć skutecznie. Chociaż jak ostatnio się zastanawiałem, to chyba najlepsze wyjście.
Cholera nie wiem co robić.

Pozdrawiam

Tomek