A ja Wam powiem tak . Rozstałam się z moim eksiem już pół roku temu , ogólnie związek trwał rok .  Ale powodem nie była wcale moja choroba tylko brak zaufania do niego ... A powodów było mnóstwo , szkoda się rozpisywac .

Mimo wszystkiego byłam i w sumie nadal jestem sama , ale spotykam się z bardzo fajnym chłopakiem od już ponad trzech miesięcy ... Nie przeszkadza mu moje bielmo na źrenicy i gdy rozmawiamy patrzy mi się normalnie w oczy a nie wpartuje w oko co z nim jest . Ceni mnie sobie za to jaka jestem , za mój charakter , poczucie humoru . 

I nie jest kolejnym typkiem , który startuje do mnie z łapskami , jak było w przypadku poprzednich ...

I właśnie dla takich osób warto poświęcac swój czas . 

Poznawałam również nowych ludzi . Nowa szkoła , wiadomo .
Też wszyscy mimo mojej wady nie wypytywali co mi jest ...
Gdy sama chciałam , mówiłam o tym otwarcie .

A wszystko nadrabiam optymizmem i wiarą w lepsze jutro .
każdy ma swój cel życiowy . Ja się nie zamykam przed ludźmi , szkoda marnowac piękne chwile , które mogą nas ominąc .

I spotkanie partnera , wydaje mi się , nie zależy od tego jak wygladamy czy mamy większą czy mniejszą wadę . Tylko od nas samych . czy potrafimy kogoś dopuścic bliżej siebie i nie trzymac na dystans :)
Bądźmy otwarci i towarzyscy , nie wstydźmy się tego jacy jesteśmy :)

Paweł, mam ochotę zbić Cię na goły tyłek. Jak możesz tak pisać? To, że jeszcze nie spotkałeś tej jedynej, nie oznacza, że jej nie spotkasz. Ja czekałam bardzo długo. Opłaciło się. Swoim podejściem nie przyciągasz dziewczyn, jak ja słyszałabym takie marudzenie, to sama bym uciekła. Masz być mężczyzną w związku, a nie babą, która lituje się nad sobą. Weź się w garść chłopie! Żyj tak, jakby każdy dzień miał być Twoim ostatnim, a te, które będą oceniać Cię po Twoim oku olej - bo jak się zepniesz to okazuje się, że jest coś, co możesz od siebie zaoferować, prawda? Szukasz na siłę, z góry zakładasz, że się nie uda - to jak ma się udać? Zacznij wierzyć, że partnerkę możesz spotkać wszędzie, w najmniej spodziewanej chwili.

I nie gniewaj się, ale ciągle marudzisz jak baba w okresie! Dodek też :)

Pawel nie masz racji

ja stracilam oko jak mialam 15lat,taki podobno glupi wiek dorastania.Nigdy nie narzekalam,nie uzalalam sie nad soba.Szybko pogodzilam sie z nowa sytuacja,zaakceptowalam siebie.Nie zwracalam uwagi na to ze nie mam oka,ze ktos zauwaza ze cos jest nie tak.Teraz jest mi gorzej(na stare lata).Musisz najpierw zaakceptowac siebie.Liczy sie to jaki jestes.Napewno znajdzie sie kobieta ktora Cie pokocha za to kim jestes a nie jak wygladasz.Nie marudz,bo takie marudzenie odstrasza.Tak jak pisala Kornelia masz byc facetem a nie baba

Po tym jak zdjelam opatrunek z oka bylo dla mnie koszmarem,widzialam tylko ze wszyscy patrza sie na moje oko,doslownie tak sobie to wbilam do glowy ze zadna sila nie mogla mnie przekonac.Zrobilam sobie okulary zeby troszke zamaskowac,ale caly czas mialam to przekonanie ze ktos patrzy.A na dzien dzisiejszy chodze i bez okularow,staram sie nie zwracac uwagi czy ktos patrzy.A nawet jak spojrzy to mnie tym nie zabije.trudno,wygladam jak wygladam,to nie moja wina.Poprostu  Polacy sa tacy wscibscy,troche nie wychowani co niektorzy i nic na to nie poradzimy.Ja jestem teraz w Danii i jeszcze mi sie nie zdarzylo zeby ktos mi sie bezczelnie przygladal

Paweł, zgadzam się i z Kornelią i z Martą...

Ja poznałem Magdę (obecną  dziewczynę) już po wypadku, kiedy moje oko wyglądło zdecydowanie gorzej od Twojego - Ty (jak widze na zdjęciach) masz tylko zeza rozbieżnego, ja oprócz tego miałem w centralnej części oka okropna zaćmę pourazową i przekrwioną spojówkę. Pomimo to nigdy się nie użalałem nad swoją sytuacją, ponieważ byłem świadomy posiadania swoich innych cech charakteru, które są zdecydowanie ważniejsze od samego wyglądu. Urzekłem Magdę (jak mi później zdradziła) swoją pomysłowością i umiejętnością prowadzenia dialogu na różne (niemal wszystkie) tematy. Przez to byłem i mam nadzieję, że nadal jestem dla Niej gwarantem ciekawego spędzenia czasu. Nigdy będąc z Nią nie marudziłem i nie użalałem się nad sobą itp.

A poznałem Magdę w bardzo nieromantrycznych okolicznościach ;) Otóż ... pewnego szarego, jesiennego poranka, jechałem brudnym i obskurnym tramwajem na poranne zajęcia. Wyglądałem okropnie: byłem niewyspany (bo uczyłem się przez całą noc), ubranie miałem "wymięte" (bo nie zdążyłem go wyprasować), w tramwaju jedząc bułkę - poplamiłem maslem koszulę (bo nie zdążylem zjeść śniadania w domu)... W wagoniku jechała ze mną pewna dziewczyna i jakaś starsza pani, ta starzsza pani patrzyla na mnie z politowaniem a ta dziewczyna w ogóle nie zwracała na mnie uwagi, tylko cały czas patrzyła w okno.... Nagle starsza pani wysiadła i zostałem sam z ową nieznajomą w owym brudnym i obskurnym wagoniku tramwaju. Wysiedliśmy na tym samym przystanku a ona zapytała mnie jak dojść do ....... oczyszczalni ścieków.... Co miałem robić wskazałem jej drogę i poszedłem w swoją stronę.... W następnym tygodniu  znów w tramwaju jechalem ja wraz z całym niechlujnym swoim wyposażeniem - czyli niewyspaniem, wymiętym ubraniem i tą samą plamą na koszuli (bo nie zdążyłem jej usunąć), inna starsza pani i ta dziewczyna, która jak już wiedziałem interesowała się oczyszczaniem ścieków. Oczywiście wysiedliśmy na tym samym przystanku i zaczęliśmy troszkę rozmawiać, bo ta dziewczyna poznała mnie (chyba po tej plamie z masła na koszuli), wtedy dowiedziałem się że jest studentką ochrony środowiska a w oczyszczalni ścieków ma praktyki... W następnym tygodniu znowu się spotkaliśmy, tylko rozmawialiśmy już dłużej a ja miałem już czystą koszulę ....

No, i to tak się mniej więcej zaczęło - w brudnym tramwaju z plamą z masła na koszuli i oczyszczalnią ścieków w tle..... prawda, że oryginalnie?

Pawle wierzę, że i Ty w końcu spotkasz swoją drugą połowę - zobaczysz, że stanie się to w najmniej spodziewanym momencie.

Kochani a Wy w jakich okolicznościach przyrody spotylkaliście swoich mężów tudzież żony?

Haha! Wróciłem! :) A teraz do rzeczy! Aktualnie nie mam nikogo. Nie tak dawno rozstałem się z dziewczyną z którą byłem ponad 3 lata. Jak w każdym związku było wiele wzlotów i upadków. Oko starciłem kiedy byliśmy razem, a właściwie tak to można było nazwać. Mieszkaliśmy razem, ale za bardzo się nie układało... Kiedy doszło do całej akcji z okiem udało się nam to jakoś zwalczyć przeciwności losu i ostatnią rzeczą którą chciała zrobić to zostawić mnie dlatego, że wycieli mi gałkę... Głównie wszystko zepsuło się przeze mnie bo starsznie się zmieniłem po wypadku w wielu kwestiach. Miałem inne spojrzenie na świat i  w sumie doszedłem do wniosku, że trzeba zakończyć związek i dać dziewczynie żyć, bo ja szczerze mówiąc nie miałem zamiaru się zmienić i wiedziałem, że tak będzie lepiej.

Wiem jak debilnie brzmią ostatnie zdania, ale nie chce pisać wypracowania na temat mojego związku i proszę o nie ocenianie mnie. Wszystkiego nie wiecie i tyle. Może jakby wszystko potoczyło się inaczej teraz był bym zupełnie inną osobą... Może słabszą, może silniejszą. Tak czy tak! Powiem Wam, że nie mam problemów ze spotykaniem się z innymi dziewczynami. Nawet z tymi obcymi. Hmmm... Ale i tak ciągle wole na spokojnie brnąć do przodu przez życie i czekać na dajmy na to... Tą jedyną! :) 

Współczuje męża i jego braku jakiejkolwiek empatii, aż szkoda słów do takich ludzi. Życzę wytrwałości w walce z chorobą, będę mocno trzymać kciuki. Rak obecnie to choroba ciężka ale coraz częściej wyleczalna

 Może to nietaktowne ale zapytam-czy nowotwór dotyczy oczu/oka czy innego narządu?

Głowa do góry ...........spotkasz kogoś na pewno :)

POZDRAWIAM!!!!

Witam wszystkich! Również postanowiłem wziąć udział w dyskusji, bo temat bardzo mi bliski ;)!

Jestem osobą jednooczną, noszę epi na własnym oku (chociaż ostatnimi czasy zastanawiam się czy nie usunąć)... Nie ukrywam, że mam kompleksy, nie będe pisał "jak każdy", bo to już od nastawienia zależy... Wiem jednak, że z tymi przywarami naszej świadomości, da się walczyć :)! Trzeba czasami samemu się nakręcić i to tak naprawdę porządnie, sprzedać sobie ogarniacza i nabrać choć trochę dystansu do samego siebie, to naprawdę przysparza pewności siebie, dlatego w tym miejscu zgadzam się z moimi przedmówcami - większość leży po stronie nastawienia !

Co do tego komu łatwiej. Bez urazy dla kogokolwiek... ale w mojej opinii, zdecydowanie Panom! Drodzy narzekający mężczyźni, pamiętajcie, że to my jesteśmy wzrokowcami, dla kobiet ważniejsze są inne cechy, choć nie ukrywam, że wygląd również, ale tu nie chodzi dosłownie o Waszą twarz, raczej o styl, zadbanie, stopień oryginalności i np. o ty czy macie obcięte paznokcie . Pomijam fakt istnienia plastikowych barbie, których chyba nie muszę komentować... Mnie najbardziej do mojej twarzy przekonują filmy, na których ktoś czasem mnie uchwyci, nie jest wcale tak źle, a lustro, w naszym przypadku często nas oszukuje, bo działa w zmowie z psychiką ... Co ciekawe, kiedyś oglądałem program, w którym pojawił się facet z epi. Do momentu kiedy ją zdjął, przez myśl mi nie przeszło, że może mieć podobny ubytek... i to chyba najlepszy dowód na to, jak bardzo sugerujemy się tym co wiemy, patrząc w lustro.

Zdaję sobie sprawę, że siedzieć przed komputerem i pisać o tym że życie jest piękne, to nic trudnego... ale potraktujcie to jako radę kogoś, kto boryka się z podobnymi problemami, bo tu nie ma tłumaczenia: "Ty nie wiesz jak to jest!". My wiemy i często w to nasze doświadczenie, wkradał/wkarada się ból, rozpacz i cierpienie... ale warto wiedzieć, że sami kreujemy swoją postać, decydujemy o tym kim będziemy.

Wracając do tytułowego pytania. Mam dziewczynę, jestem z Nią już od trzech lat. Robiłem mnóstwo rzeczy, które nie są godne pochwały, raniłem Ją, zaniedbywałem, wszystko po to, by udowodnić sobie, że jestem normalny tak samo jak inni, zwyczajny pod względem fizycznym... a Ona, Ona do tej pory stoi przy moim boku i Kocha mnie. To właśnie dzięki Niej zrozumiałem, że walczę z potworem, którego tak naprawdę nie ma, z wytworem mojej psychiki, zarażonej chorobliwą chęcią wyglądania tak jak inni.

W sprawach kosmetycznych, które ukoją choć trochę nasze rozżalenie, polecam czasem zastanowić się jak można zamaskować to co nam przeszkadza. Wystarczy tylko trochę poszperać w google : http://www.soczewki.biz/protetyczne/57-prosthetic-lenses.htm .

To tylko jeden z przykładów, a jest ich zdecydowanie więcej, wystarczy ruszyć głową

Pamiętajcie też, że o swoim problemie należy rozmawiać, z ludźmi, którym ufacie, niekoniecznie rodziną. Rady i szczere opinie, przydadzą się w poprawie wizerunku

Pozdrawiam serdecznie i głowa do góry !

Można? Można! Da się? Da się! :)

Rzeczy, które wydają nam się niemożliwe, są nimi tylko dlatego, że wmawiamy sobie, że takie są ;)

Powodzenia i pod żadnym pozorem się nie załamywać, a nawet jeśli już się zdarzy... mocny ogarniacz i do przodu :)!

Paweł ogromne gratulacje, przede wszystkim za to, że się ogarnąłeś Trzymam kciuki i jestem z Tobą całym serduchem.

Ja też poznałam mojego obecnego mężczyznę na Sympatii (jesteśmy razem ponad pół roku), pomimo, co można usłyszeć i zobaczyć na tym portalu, to jest garstka ludzi, którzy chcą kochać i być kochanym.

Buźka

" dziewczynki patrzą na wygląd .....kobiety na charakter "

życzę wszystkim odnalezienia swojej drugiej połówki - sobie również

 nom racja, racja ;)